De algemeen geaccepteerde methode ‘coaching’ is zo wijd verbreid geaccepteerd geraakt dat het bijna heiligschennis is om de vraag te stellen ‘maar is coaching wel effectief?’ Is het effectief om een verhelderend gesprek te hebben in een rustige ambiance op afstand van de werkpraktijk? Heeft een dergelijk gesprek ook impact op de praktijk?
De meeste psychologen, trainers, therapeuten, consultants en andere ‘praatspecialisten’ stellen zichzelf deze vraag niet en dat is logisch want het is hun werk en het ‘praten over problemen’ is zo geaccepteerd geraakt als ontwikkelbenadering dat we niet eens de neiging voelen om er het kleinste vraagtekentje bij te zetten.
We geloven zelfs collectief dat een verhelderend gesprek met een professional helend kan zijn. Het is zeker behulpzaam om problemen mentaal te ordenen maar wat mij betreft is het zeer twijfelachtig of indirecte methodes als coaching ook echt impact hebben in de praktijk.
We leren zwemmen in een zwembad, we leren fietsen op de fiets, we leren dansen op de dansvloer. Waarom zouden vaardigheden als leidinggeven, relateren, omgaan met trauma’s en samenwerken dan op afstand van de praktijk worden aangeleerd? Waarom bevinden de meeste coaches zich in gesprekssituaties en niet in praktijksituaties?
In mijn leven als leiderschapsexpert heb ik gebruik gemaakt van vele indirecte leermethodes. Deze werden altijd hoog gewaardeerd door de deelnemers maar ik had zelf altijd twijfels bij het rendement van mijn inspanningen. Toen ik besloot om mijn activiteiten naar de werkpraktijk te verplaatsen bleek mijn twijfel gegrond.
De CEO die tijdens de coaching klaagde over een weerbarstig MT bleek in werkelijkheid een tirannieke stijl van leidinggeven te hebben waarmee hij weerstand opriep. De teamproblemen waar we in de training aan gewerkt hadden bleken gecreëerd te worden door gebrekkige communicatiemiddelen en smerige vergaderruimtes. De gesprekswerkelijkheid waar coaches, therapeuten, trainers en consultants mee te maken hebben is per definitie een andere dan de praktijksituatie. Het is vreemd dat maar zo weinig coaches in de werkpraktijk te vinden zijn.
Nederland is bevolkt met een steeds maar groeiende groep professionals die het gesprek ‘op afstand’ als instrument inzetten om mensen te helpen. Het wordt tijd dat dit instrument ter discussie wordt gesteld. Er zijn veel directere methodieken te bedenken die veel meer impact hebben.
Ik doe een beroep op iedereen die een gesprekspraktijk heeft om de volgende vragen gewetensvol te beantwoorden:
1. Is mijn ontwikkelmethode effectief?
2. Zijn er directere en effectievere methodes te vinden?
Het is een eer om menselijke groei te begeleiden. Zoek naar de methode met de meeste impact!
WIL JE EEN KRACHTIGE IMPULS GEVEN AAN JOUW ONTWIKKELING ALS BEGELEIDER?
KOM OP 15 NOVEMBER AS NAAR DE INTENSIVE!
Comments